Rozpoczął studia malarskie, tworzył dzieła, w których coraz częściej pojawiała się tematyka religijna. Jego słynny obraz Ecce Homo, znamionujący zachodzące w nim przemiany. Jako absolwent monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, był znakomitym malarzem. Jego duszy jednak nie wystarczała sama sztuka i w 35 roku życia wybrał życie zakonne jezuickie.

Adam Chmielowski postanowił oddać swe życie na wyłączną służbę Bogu. Wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak po pół roku opuścił nowicjat i wyjechał na Podole do swego brata Stanisława.

Tam prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. Zaczął odnawiać opuszczone kapliczki i figury przydrożne na Podolu oraz konserwować stare obrazy. Zapalił się do idei życia zakonnego, pozostając jednak w świecie. Zaczął zakładać zakony franciszkańskie. Nakazem carskim musiał jednak wrócić do Galicji. W 1884 r. wrócił do Krakowa.

Oddając się nadal sztuce malarskiej, nie zapomniał o miłosierdziu: swój pokój podzielił na dwie części – jedna stała się pracownią malarską, druga – przytułkiem dla bezdomnych. Adam zrozumiał, iż, aby pomóc biednym, musi stać się jaki oni. Rozpoczął od ubrania, biskupa poprosił o pozwolenie noszenia habitu zakonnego jako tercjarz. Odtąd zaczął występować jako Brat Albert.

Powodowany heroiczną miłością Boga i bliźnich poświęcił swe życie służbie bezdomnym i opuszczonym. Otwierał dla nich przytuliska, aby przez stworzenie godziwych warunków życia ratować w nich ludzką godność i kierować ku Bogu.

Zakładał również domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym, wyszukując dla nich pracę.

Chciał każdego człowieka nie tylko nakarmić, ale przytulić dobrocią ludzkiego serca, dlatego też Albert zdecydował się zamieszkać z nimi.
Pierwszą rzeczą, którą wprowadził do „ogrzewalni” był obraz Matki Bożej Częstochowskiej.

Potem Brat Albert wraz z ochotnikami, rozpoczął remont. Wszystkie koszty pokrył ze sprzedaży swoich obrazów. W ten sposób przyszła na niego pora rozstania się ze sztuką.
Brat Albert dosłownie pojmował prawdy o ewangelicznym miłosierdziu.

Jednego razu spotkał na placu Krakowa człowieka pokrytego wrzodami i robactwem, od którego każdy ze wstrętem odwracał się. Brat Albert podszedł do niego, posadził go na wózku koło siebie, przytulił jak skarb najcenniejszy i zawiózł do swego przytuliska.